Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/206

spotkamy się może nigdy. Powinien pan tylko złożyć wizytę memu stryjowi.
 — Jeżeli sobie pani tego życzy, i owszem. Ale gdy stryj pani się spyta, dlaczego się żenię?
 — Powie pan, że z miłości, cóż to szkodzi?
 — Może nic nie szkodzi, tylko że ja tego nie powiem.
 — Dlaczego?
 — Nie umiem kłamać.
 — Vous etes gentil! Wieluby chciało być na pana miejscu i powiedzieliby to z ochotą.
 Wzruszył ramionami.
 — Wierzę — odparł obojętnie — ale pani takich nie chce.
 — Nie, nie, nie! Niech i tak będzie. Nic mi nie zależy na pańskiej miłości.
 — Wzajemnie — odparł, wstając. — Powiedziałem już wszystko. Jeżeli pani nie znajdzie nikogo dogodniejszego, proszę mnie zawiadomić w redakcji o stanowczej decyzji.
 — Dobrze, dobrze, jestem zupełnie zdecydowana. Jutro przyjdę sama do wuja.
 Zegar ścienny wybił dziesiątą. Chojecki skłonił się i wyszedł, a jednocześnie za ścianą saloniku dało się słyszeć niecierpliwe kołatanie.
 Dzieweczka zamyślona zamknęła drzwi za gościem.
 — Ach, ci emeryci! — westchnęła.
 Tam za ścianą czekała ją bura od stryja, że dotąd nie przyszła na wieczerzę.