Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/215

 Miał widocznie coś do pomówienia sam na sam ze swą przyszłą małżonką; obecność dwóch koleżanek nie wydała mu się potrzebna.
 Henia odgadła to sprytem, wrodzonym kobietom — zatrzymała się na rogu ulicy.
 — Tu się rozejdziemy, Józiu i Maryniu. Słyszałyście, jutro ślub, bądźcie gotowe.
 — Ale gdzie? — wtrąciła jedna.
 — Ale kiedy? — dodała druga.
 — Gdzie? Kiedy? A prawda, że i ja nie wiem.
 — Panie — panie...
 Nieszczęsne nazwisko nie przychodziło nigdy w porę na pamięć.
 — Jutro, o jedenastej rano, w kościele Świętej Zofji, na przedmieściu — odparł Chojecki, nie zważając na wysiłek heroiczny myśli roztrzepanej kandydatki na primadonnę.
 — Słyszycie? Moje drogie, nie zawiedźcie mnie — ozwała się prosząco, ściskając ręce obu panienek.
 Szczęśliwy narzeczony otrzymał dyg pensjonarski i Józia z Marynią znikły na załomie ulicy.
 — Czemu mi pan ręki nie poda? — ozwała się z dąsem.
 — Nie czułem się w obowiązku, nie wezwany. Służę pani.
 Wsunęła rączkę pod jego ramię, oddała mu swą tekę z nutami i szli powoli, milcząc; wreszcie on zaczął rozmowę.
 — Może pani uważa za naruszenie mych zobowiązań, że czekałem na nią na ulicy? Jako wy-