Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/220

 Gdy się znalazł w karecie obok żony, pochylił głowę w dłonie, przymknął oczy i nie otworzył ust; ona nuciła, wedle zwyczaju, przez ząbki, wyglądając oknem.
 — Mam pieniądze — rzekł nagle, jakby przypominając sobie tę ważną kwestję — stryj mi je dał wczoraj.
 Wyjęła portmonetkę z torebki i podała młodemu człowiekowi czek do banku na pięć tysięcy rubli.
 Wziął go z radością i widocznem rozradowaniem.
 — Dziękuję — rzekł tylko.
 — Nie koniec na tem. Przygotowałam panu do podpisu wiadomy dokument. Przeczytaj go pan.
 Przebiegł oczyma podaną kartę i, nie mówiąc słowa, nakreślił przy końcu imię swe i nazwisko ołówkiem, na szybie karety.
 — Czy to wszystko? — spytał, oddając cyrograf.
 — Tak, dziękuję panu. Trzeba teraz dotrzymać zobowiązań.
 — O to niech pani będzie spokojna.
 — Ja nawet na scenie nie będę nosiła pańskiego nazwiska, nie jest melodyjne. Na afiszach i w teatrze będę Harriet. Nieprawdaż, że to dobrze wygląda?
 — Zapewne. Wszak mi pani nie weźmie za złe, jeżeli zaraz po obiedzie się oddalę!
 — O nie! Trafię wszakże sama do domu.