Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/226

 — Nie wiem.
 — Gdzie on mieszka przynajmniej?
 — Saska ulica numer 7.
 — To dobrze, pojadę go pocieszyć.
 — Jesteś bardzo do tego stosowna.
 Henia powtórzyła adres dorożkarzowi i kazała się śpieszyć.
 W oznaczonym domu, stróż zawiódł ją na korytarz samych kawalerskich mieszkań, otworzył jedne drzwi, wziął na piwo i odszedł.
 Henia pierwszy raz w życiu znalazła się w najzupełniej obcem mieszkaniu.
 Lampa z zielonym kloszem paliła się na biurku, przy którem Chojecki przerzucał jakieś papiery.
 Nie zauważyła, jak wychudł i zmizerniał od ślubu; skonstatowawszy tożsamość osoby, była najzupełniej zadowolona.
 Słysząc otwieranie drzwi, obejrzał się, poznał ją mimo mroku, i wstał, widocznie bardzo zdziwiony.
 — To pani? — zawołał, oczom nie wierząc.
 — A tak. Szukam pana od tygodnia, z tego powodu nie mogę wyjechać. Chciałam już policji polecić wyszukanie mojego męża.
 — Pani mnie potrzebuje?
 — Naturalnie! Ach, te prawa obmierzłe, te formalności, te chińskie ceremonje!
 — Cóż się stało!
 — Nie chcą mi dać pasportu bez pańskiego zezwolnienia. Nie mogę im wytłumaczyć, że są dwie kategorje mężów... Słyszana rzecz! To oburza-