Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/228

 Henia poczerwieniała, jak mak, pod cynicznem spojrzeniem wszystkich oczu! Otoczono ją wokoło.
 — Dama u Chojeckiego! — zawołał jeden.
 — Młoda i piękna! No proszę! Myślałem, że ten borsuk nie rozróżni cioci od wujaszka.
 — Czy to on tak żałobę odsiaduje! A żmija!
 Dziewczyna cofnęła się szybko. Obejrzała się za pomocą, spotkała na sobie spokojny wzrok Chojeckiego.
 — Pani pozwoli się przeprowadzić — rzekł z najzimniejszą krwią, nie racząc spojrzeć na młodzież.
 Oczy dziewczyny były łez pełne, przykrość bezmierna wyzierała z każdego rysu. Milczała. Chojecki spojrzał na nią zdziwiony, jakby trochę sympatyczniej, niż zwykle.
 — Proszę, niech pani usiądzie, — rzekł — ci panowie zaraz się oddalą.
 Bez ceremonji zamknął drzwi przed nosem wesołych ichmościów i podał jej jedyne krzesełko.
 — A jeśli tu wejdą? — spytała niespokojnie.
 Podniósł głowę. Błysk życia przeszedł mu po twarzy.
 — Niech spróbują! — mruknął tonem, którego nie znała.
 Za drzwiami śmiano się jeszcze, lecz po chwili hałas się oddalił i ucichł. Chojecki wyjrzał na korytarz — był pusty. Henia wstała, już znowu wesoła, jak ptaszek.