Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/230

 Miała łzy w oczach.
 — Weź mi pan bilet! dziękuję za paszport! proszę pieniądze! — wołała pêle mêle, tkając mu portmonetkę w ręce.
 — Ale dokąd bilet? — zawołał, czując, że traci spokój.
 — Do Wiednia! moje rzeczy! — zniknęła.
 Był już u okienka kasy, gdy wpadła nań znowu, jak burza wiosenna.
 — Dokąd pan bierze bilet? — wołała.
 — Do Wiednia, pani kazała.
 — Ale nie! ale nie! pomyliłam się... do Paryża!
 Zanosiła się od śmiechu! uszczęśliwiona z hałasu, świstu pary, zgrzytu, nawoływania i bezładu.
 Rzuciła się w świat naoślep, rozgorączkowana swobodą.
 Chojecki spojrzał na nią, chciał się gniewać, nie mógł. Nie był wcale usposobienia wesołego, ale w tej chwili zmusiła go rozchmurzyć czoło. Mimowoli uśmiechnął się nieznacznie.
 — Może do Berlina? Niech sobie pani lepiej przypomni.
 — Ale nie, do Paryża, z pewnością!
 Gdy ją wynalazł i wręczył bilet, okazało się tysiąc nieszczęść. Kuferek się zamieszał, walizka ręczna zaginęła; wreszcie, chowając bilet do portmonetki, wysypała mu pod nogi całą garść drobnego srebra.