Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/24

musisz być posłusznym bez drgnienia — albo się zabić. Pamiętaj!
 — Dlatego dnia, co przyjdzie, takim będę! — wymówił Gregor ponuro.
 Podniósł głowę i patrzył na mówiącego. Oczy jego stalowe migotały czarnemi błyski.
 — A wieszże ty jeszcze, że rozkazywać ci może będzie podpalacz, złodziej, wyrzutek społeczeństwa, z mętów dno same!
 — Dlatego dnia, co przyjdzie — niech mi rozkazuje!
 — A jeśli zdradzisz, zabije cię jak psa parszywego ten sam, tu obecny, Nikita.
 — Tego nie uczyni — spokojnie rzekł.
 — Pamiętaj i o tem, że cię ujmą. Pamiętaj o więzieniu, śledztwie, torturach, o obietnicach raju i katuszach piekielnych, pamiętaj jak milczeć musisz!
 — Ja wiem, kędy moja droga iść musi. Ot, patrzcie!
 Pięść wyciągnął nad płomieniem i trzymał, aż całą izbę napełnił swąd spalenizny.
 — Co to znaczy! — mruknął z pogardliwym uśmiechem.
 — Maszże chęć jaką dla siebie osobistą?
 — Jakże! Chcę ruiny starych bogów, rządów, praw, dogmatów. Chcę zmartwychwstania pokrzywdzonych i zdeptanych, chcę nowego świata i zwycięstwa człowieka wolnego. Owego dnia chcę, owego odrodzenia!
 Zamilkł i chwilę myślał.