Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/25

 — Jeszcze jedno. Nikita, znasz Stefkę?
 — Znam! — mruknął ospowaty.
 — Żona to twoja, czy kochanka? — spytał jednooki zimno.
 — Ani jedno, ani drugie. Sierotę wziąłem z ulicy, dziecko prawie. Teraz ją zostawię. Chciałbym jej dać spokój. Ona nie ma żadnej legitymacji!
 Jednooki, nie odpowiadając, otworzył tylne drzwi izdebki i zawołał:
 — Nikifor Iwanicz!
 Na to wezwanie, wąska figurka tandeciarza zjawiła się w progu. Miał na sobie wytarty mundur piechoty, twarz była uosobieniem azjatyckiej podległości rozkazom.
 — Masz metrykę i inne urzędowe papiery dla młodej dziewczyny?
 — Mam!
 — Podaj tu zaraz.
 Sołdat zniknął.
 Jednooki wyjął notesik z kieszeni i spojrzał na Gregora.
 — Student jesteś?
 — Tak, medyk — jako i Nikita.
 — Na którym kursie?
 — Na trzecim.
 — Może już tu nie zostaniesz. Nikita Siemionow — oddaję ci go pod twoje rozkazy — a ty młody u nas będziesz się nazywał Małorus.