Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/254

 — Pamiętam doskonale.
 — No, to i w drogę. Będę dopiero spokojny, gdy cię zobaczę odjeżdżającego w tamtą stronę.
 Stary dobył srebrną cebulę z kieszeni i zlustrował godzinę z zegarkiem młodzieńca.
 — I mnie już czas w drogę. Rozjedziemy się przy bramie.
 Chłopak zabrał śpiesznie trochę rzeczy i, naglony przez starego, opuścił izdebkę.
 Na dole zastali dorożkę z kufrem emeryta, czekającą na pasażera.
 — Pan na długo jedzie? — zagadnął Chojecki, pomagając nu wsiąść.
 — Nie wiem. Chcę sobie kupić w Turcji tabaki — odparł, uśmiechając się filuternie. — A nie zapomnij o molach! — krzyczał już ze środka ulicy, zapominając o możliwem podsłuchaniu. — Trzeba codzień opatrywać, i trzepać, i kropić, i wietrzyć!...
 Turkot zagłuszył resztę poleceń. Chojecki powlókł się na swe nowe locum.
 Poomacku znalazł schody, a potem drzwi, następnie zgięty klucz. Na pierwszym kroku potknął się o coś i upadł jak długi. Wstał, mrucząc niechętnie.
 — Mogą mnie sąsiedzi wziąć za rzezimieszka — myślał.
 Ale sąsiadów, szczęściem, nie było. Emeryt z synowicą zajmował całe pierwsze piętro niewielkiej kamienicy, z widokiem na promenadę publiczną.