Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/27

 — Dożyjemy go — a nie my — to ci, co po nas przyjdą! Żegnajcie!
 Uścisnęli sobie dłonie. Nikita otworzył drzwi i podał mu rewolwer.
 — Weź! — twój gorszy! — mruknął.
 Gregor kiwnął głową, broń na piersi ukrył i wyszedł.
 — Sprawi się dobrze? — spytał jednooki.
 — Zapewne i to uczyni, ale to nie jego powołanie. On nie narzędzie — to będzie wódz, organizator! Setki pójdą za jego głosem — za tą jego demoniczną siłą wzroku, wymowy, pięknością. Jego — nie zdając sobie sprawy — już teraz słucha cały uniwersytet. Jego słowo masami kieruje! On nas wszystkich kiedyś przerośnie.
 — I pewny?
 — Ot — jak kamień. Wy sami nawet przysięgi od niego nie wzięliście.
 — Nie śmiałem.
 — Tak jest!
 — A ta dziewczyna?
 — Będzie jego kochanką. Piękna — ale dziecko.
 — Pilnujcież jej!
 — Będzie naszą.
 — A zatem ostatni interes załatwiony. Ruszam dalej. Byle już być zagranicą.
 — Przeprowadzić was?
 — Nie trzeba. Jest na rogu Iwan z dorożką. Bywajcie zdrowi!
 — Szczęśliwej wam drogi!
 Jednooki wysunął się przez drzwi w głębi.