Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/291

 Istotnie, pierwszą osobą, spotkaną po zejściu ze sceny, był on. Zbliżył się i ukłonił głęboko, nie podając ręki.
 — Pani kazała mi przyjść — ozwał się po polsku.
 — Czemuś pan tego bez rozkazu nie uczynił!
 — Oh, wszak zostaje dotąd w posiadaniu pani pewien papier, w którym to mi jest srodze zabronione.
 — Doprawdy, pan jeszcze pamięta tę dziecinadę?
 — Nie zapominam nigdy, nic — wyrzekł z naciskiem.
 Wzdrygnęła się, myśląc o scenie przed trzema laty.
 — Czy to reguła? — rzekła cicho. — Czem można kupić zapomnienie i przebaczenie pana?
 Zbladł, jakby go zraniła śmiertelnie.
 — Sprzedałem się raz tylko w życiu. Czy pani mi to chciała przypomnieć? — rzekł ponuro.
 — Nie, przeciwnie. Może chciałam coś jeszcze kupić u pana.
 — Nie posiadam już nic.
 — Kto wie! Ale nie mamy czasu na dłuższą rozmowę wobec tylu osób. Pan mnie kompromituje — dodała śmiejąc się. — Czy mogę prosić pana o coś?
 — O wszystko. Jestem na rozkazy.
 — To trochę za nieoględnie powiedziane. Mogę nadużyć.