Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/33

 Przystanął u płotu — zapatrzony w nią.
 — Czemu tej pięknej nocy smutno śpiewacie? — spytał pół po rosyjsku, pół miejscowem narzeczem. — W karczmie piją i tańczą!
 — Ja do karczmy nie chodzę!
 — I tego wam szkoda?
 — Nie. Tak smutno czegoś! — westchnęła.
 — To ja was pożałuję! — rzekł łagodnie.
 Dziw się stał z Nikitą. Naprawdę żal mu było dziewczyny — i choć ją mógł objąć i wycałować — tylko patrzył.
 — A wy kto? Tutejszych znam, a was nie.
 — Bo ja w gościnę dziś przyjechał z Kijowa. Starszyzny syn — Nikita!
 — Aha — słyszałam coś o was. Mówią, że wy bardzo uczony?
 — A pewnie! — zaśmiał się.
 I znowu w nią się wpatrzył i głucho rzekł:
 — Nu, czy to miłowanie będzie, że mnie tak coś za piersi uchwyciło. Tyle widział i przeżył, — a ot od was na mnie przyszło. Krasa bo od was jak łuna bije! Kto wy?
 — Ja Józefa Kalinowskiego Helenka! Ojciec u dawnych panów lokajem był i tę ziemię za dobrą służbę dostał. Teraz jednak macochę wziął i ja gorzej sieroty.
 — Pozwólcie jutro przyjść, na siebie popatrzeć. Dziw, jak mi do was serce skacze! Uroki, czy co?
 — Nie gadajcie bredni! — szepnęła. — Wstąpcie jutro, ale do domu. Ojciec rad przyjmie.