Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/40

 Urzędnicy zasiedli do herbaty.
 W pół godziny potem, na dziedziniec stajenny Żyd dzierżawca się wychylił, drżąc z zimna.
 — Iwan! — krzyknął.
 — Aha! — odparł z głębi chrapliwy głos.
 — Zaprzęgaj! Powieziesz „sumkę“.
 — Aha!
 Po krótkiem oczekiwaniu, dzwonek jękliwy rozległ się przed gankiem.
 Urzędnik wyszedł, otulony w burkę i baszłyk, rzucił z pasją torbę na spód bryczki, skulił się na siedzeniu, szablę obok siebie umieścił, nogą kopnął woźnicę.
 — Ruszaj kanaljo! — burknął, wściekły na świat cały.
 Odgłos dzwonka wnet w wichrze utonął.
 — Wio, wiooo! — wrzeszczał od czasu do czasu pocztyljon, ćwicząc szkapy bez miłosierdzia.
 Urzędnik już i oczy zakrył, tak go ten wiatr siekł po twarzy. Usypiało go leniwe stąpanie koni, monotonny krzyk chłopa, chlupanie błota. Wreszcie zasnął.
 Pocztyljon spojrzał nań raz i drugi, potem fajkę zapalił, przechylił się naprzód, przysunął do siebie torbę i wziął ją na kolana. Kwadrans może tak manewrował. Potem świecąc sobie fajką, obejrzał zameczek, sięgnął do cholewy, dobył pęk kluczyków i dobierał je pokolei.
 — Wio! wiooo! — krzyczeć nie ustawał.