Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/43

ale tobie kwiatek dogadza — to wstyd, a potem będzie nieszczęście.
 Gregor brwi zmarszczył.
 — Od nikogo pociechy nie poproszę — mruknął przez zęby i wyszedł.
 Zmęczony był, więc spieszył na strych, gdzie mieścili się od roku we czterech. On i Świda byli medykami, Sewer słuchał prawa, Maksymow filologji; po za studjami pracowali rozmaicie: dawali korepetycje, przepisywali akta, chwytali bylejaką robotę, żeby żyć. Sewer miewał zasiłki od opiekuna, Maksymowem zajmował się jakiś pop, daleki krewny, — Świda i Gregor dawali sobie sami radę.
 Gdy Gregor wszedł do stancji, zastał Świdę zajętego nauką, Maksymowa czytającego w kącie.
 Brakło śpiewu Sewera.
 Filolog powitał przyjaciela uśmiechem tak szczęśliwym i radosnym, że aż zaćmił jego szpetotę; Świda badawczo spojrzał mu w oczy.
 Legł Gregor spać, ale mu czegoś brakło — wreszcie zrozumiał powód swego niepokoju. Ziewnął i rozejrzał się.
 — Gdzie Sewer? — spytał.
 — Niema!
 — To widzę, słyszę i czuję. Byważ tu kiedy tak cicho przy nim — ale gdzie się powlókł?
 — Będzie już zawsze tak cicho! — mruknął zadowolony Maksymow, a Świda dodał:
 — Kazał cię pożegnać — wyjechał zupełnie.
 Mówił to tak niechętnie, że zajął Gregora.