Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/54

 Zdumieni ciszą — z dalszych izb ukazali się starsi — wszedł wreszcie Nikita z tym obcym i słuchali tej nadzwyczajnej wymowy.
 — Więc to wasz Małorus! — szepnął obcy. — Zobaczymy go wysoko. To demon! Więcej takich — a sprawa nasza wygrana.
 — Taki stworzy sobie podobnych! — zawołał Nikita przejęty.
 Odtąd Gregor przemawiał czasami i odtąd on był rzeczywistym zwierzchnikiem. Doszło do tego, że Siemionow nie zdecydował nic bez porady z nim. Poznał tedy Gregor wszystkie tajemnice i wszystkich ludzi, ideą z nim złączonych, i tylko dotąd Świdy nie przejrzał.
 Polak był to człowiek spokojny i cichy, zgnębiony swem położeniem wyjątkowem, rzetelny pracownik, marzyciel w chwilach wolnych. Wtedy śpiewał, albo czytał poezje swoje narodowe. Cenił go Gregor i zjednać chciał. Czekał, że on zacznie o tem rozmowę, ale Świda o tem zdawał się nie myśleć.
 Więc raz zaczepił go sam pewnej wolnej niedzieli wieczorem.
 — No i cóż — i ty z nami? — rzekł.
 Myślał wahanie spotkać, ale Świda kategorycznie odparł:
 — Nie.
 — Jakże! Pogodziłeś się ze świata porządkiem?
 — Nie, ale w wasz plan nie wierzę — tutaj.
 — Jakto, tutaj?