Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/70

 Stało na nim: „Nikanor Hryncewicz — Nikicie Siemionow odda towar“.
 — Spocznijcie i posilcie się. Zaraz pakę przyniosę!
 Usiedli przy stole, zastawionym przekąską i jedli, jak wilki zgłodniałe. Potem bez ceremonji pokładli się na ławach i usnęli kamiennym snem.
 O zmroku zbudził ich Hryncewicz.
 — Gotowe! — rzekł. — Oto towar — granica o milę, noc będzie chmurna. Ruszajcie z Bogiem.
 Nikita do pudła zajrzał i jedną z krasnych dziesięciorublówek obejrzał.
 — Łotry dobrze robią. Ani śladu, że ten Michał Romanow samozwaniec!
 Zaśmiał się.
 Wypakował fałszywe asygnaty w dwie torby, które sobie przez ramię przewiesił, obejrzał rewolwer, zapalił papierosa i wyszedł.
 — Granica tam? — spytał, ręką wskazując.
 — Mogę was zaprowadzić! — ofiarował się Hryncewicz.
 — Nie trzeba czynić więcej nad rozkaz! Zrobiłeś swoje, idź spać! Reszta do nas należy. Pójdźmy, Gregor.
 Nie pożegnali nawet leśniczego. Jak widma przepadli w gęstwiejącym mroku.
 Rychło wydostali się z lasu. Ława pustego, sfalowanego wiatrem piasku była między nimi, a czarniejącemi het lasami Wołynia. Na tle tem czarnem gdzie niegdzie błyskały ognie posterun-