Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/81

 — To dowód, że ojca wyżły nie mają węchu. Używam stale jednych perfum! — odparł apatycznie młody, rzucając się w fotel.
 — Ależ zmachałeś się! — zaśmiał się generał, patrząc na niego. — Patrzcie na tych młodzików. Do czego to podobne po pół roku!
 — Niech mi ojciec nie mówi impertynencyj. Trochem nie dospał i basta. Cieszy mnie to jednak, że mnie policja znaleźć nie umie. Co za pyszny byłby ze mnie nihilista.
 Ziewnął, śmiejąc się.
 — Rzeczywiście, zanadto żyjesz! Czas nieco się uspokoić.
 — Co? Już? Chce mnie ojciec wysłać do Samary?
 — Może nie... jeśli wybierzesz drugie.
 — Tak! A to drugie?
 — Musisz się ożenić!
 — Ożenić? Ale z mężatką! Nie cierpię panien!
 — Tiens! tiens! — gwizdnął cynicznie stary. — Ja zaś dotychczas lubię tylko panny!
 — Ojciec widocznie lubi kurczęta i cielęcinę, ja zaś wytrawnego burgunda i angielski befsztyk! A no, to szczęśliwie, nie będziemy rywalizowali!
 — Ożenię cię z panną!
 — Poco? Niech ojcu służy. Przecież ojciec też może sobie na ten zbytek, żonę, pozwolić. Jabym nawet wolał ojca niż siebie, będąc panną.
 — Ano, jam proponował, ale wybrano ciebie. Przyjmij twój los z pokorą.
 — Jakto? Wybrano mnie? Któż to taki?