Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/85

 Kobieta miała kształty nadzwyczaj piękne, arystokratyczne ręce i karnację bladej róży; z pod koronki błyskały mocno ponsowe usta, z za maski widać było demonicznie piękne oczy. Ujrzała i ona Sewera i kończąc rozmowę, podniosła głos do sąsiada:
 — Tymczasem dosyć tego, Platonie. Zarzynasz mnie twemi dowodzeniami. Jeśli mi się uda, i owszem, ale niczego nie obiecuję! Idź sobie — chcę się bawić.
 — W każdym razie nie zapomnij o mnie, siostrzyczko!
 — Nie zawiodłam ciebie dotąd!
 Mężczyzna wstał, ucałował jej rękę i odszedł. Dama powolnym ruchem zdjęła maskę i spojrzała na Sewera. Podszedł i skłonił się.
 — Omal się hrabia nie spóźnił! — rzekła z dąsem. — Zaraz odjeżdżam.
 — Mam obiecany kotyljon.
 — O, ja lubię dotrzymać tylko tego, czego nie obiecywałam. Zresztą Platon mi zatruł wieczór.
 — A zatem wierny i w niełasce, parę słów tylko rzucę. Hrabina wie, że się żenię?
 — Bardzo żałuję przyszłej żony hrabiego. Któż to?
 — Hrabianka Gizella!
 — Ha! ha! ha! Więc to na hrabiego przypadł los konserwatora drogocennych depozytów? Jesteś osobą, wzbudzającą aż tak wysokie zaufanie? Winszuję!
 — Dziękuję pani!