Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/86

 Sewer znowu się skłonił, rozdrażniony szyderstwem. Wieścią tą myślał zwalczyć chłodną kokietkę. Myślał, że zechce skorzystać ze swego wpływu i zabroni mu. Zawiedziony, ostygł nagle. Głuchy gniew w nim wzbierał.
 Kobieta patrzyła nań drwiąco.
 — Nie róbże, hrabio, takiej wściekłej miny. Przygotuj się do nowej roli, łagodnego, bezstronnego świadka, a tymczasem usiądź, proszę!
 Usłuchał, nadąsany. Zaleciał go zapach perfum; na ciasnej kanapce opierali się prawie o siebie.
 — I to wszystko, co mi pani powie? — mruknął, poczynając drżeć.
 — Cóż więcej? — ruszyła ramionami. — Śmieję się!
 — Patrząc, że ja cierpię!
 — Wolę sama nie cierpieć!
 — I nie kochać?
 — Naturalnie!
 — Pani jest gorszą od kata!
 — Doprawdy? Dziękuję za porównanie. Pan zaś jest naiwniejszy od dziecka.
 — Dlaczego?
 — Bo pan cierpi nad moją wesołością. Żebym ja panu wybierała żonę, wybrałabym tylko hrabiankę Gizellę. To mi dogadza.
 — Bo?
 — Może się pan domyślać i kombinować. Słyszy pan, coś grają. Czas nam się ukazać. Ruszaj