Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/90

 Generał wyszedł wściekły i zaraz napadł na syna:
 — Słyszałeś, ona mi stawia swe ultimatum! Cóż to, myślisz, że ja jej słuchać będę?
 Sewer się rozśmiał.
 — Ano, ojciec myśli może, że wasi żandarmi wszędzie dadzą radę! Iluzje! Trzeba się skurczyć, prosić klechów katolickich o ślub, bo mi się widzi, że niebardzo mile mnie przyjmą.
 — Doprawdy? Źle ci się widzi. Im się każe i basta!
 — Niech więc to ojciec załatwi, bo ja nie ciekawym posłyszeć od nich tego, co powiedzą!
 — Nie ośmielą się! Bądź spokojny!
 — Zresztą, to się załatwi! — rzekł obojętnie Sewer, podczas gdy chmura obejmowała jego twarz. — Ale czy ojciec jest zupełnie pewnym, że wykona się równie gładko dalszy ciąg programu?
 — Cóż to znowu? Pozwoliłeś sobie może zakochać się w niej?
 — To nie, ale ona mnie kocha i bardzo wątpię, czy będzie komu innemu łaskawą. To ojcu wcześnie powiadam, abyśmy nie wpadli w pułapkę, którą sami stawiamy. Popsujemy żywot jej, mój, a nie spełnimy zadania.
 — Brednie! Niema kobiety, coby to odrzuciła. Zbyt piękne masz o sobie wyobrażenie!
 Sewer zaśmiał się szyderczo.
 — Niech mnie ojciec w tym razie nie wyzywa. Może pójdziemy o zakład!
 Generał się przeraził.