Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/94

 Otrzeźwiał nagle i wyszedł, palącego wstydu pełen. Pod gankiem spotkał ojca, siadającego do sanek.
 — Jedź ze mną — rzekł generał — pokażę ci coś ładnego.
 — Coś ładnego, czego nie znam? Tego niema w Petersburgu.
 — Ano, zobaczysz. To moje. Ruszaj do Arkadji, Anika!
 Wysiedli przed francuskim teatrzykiem.
 Tam pokazał synowi aktoreczkę młodą, produkującą swój cienki głos i delikatne kształty, przed publiką półpijaną.
 — Tam do licha! — mruknął Sewer — a toż nasz kijowski „Kwiatek lnu“, w karykaturze naturalnie.
 — Kto taki? — zagadnął ciekawie generał.
 — To stare wspomnienie. Miał jeden z kolegów w Kijowie dziewczynkę cudo! Przypomniała mi ją ta, jak małpa przypomina człowieka. Biała, smukła, z buzią koralową, ząbkami jak perły, a takich oczu błękitnych nie widziałem nigdzie, u nikogo. Kolega też ją kochał wściekle, a strzegł — jak Turek.
 — Jak się zwała?
 — Nie wiem.
 — Djablo mi się jej chce. Ejże, zrób mi prezent i odszukaj ją.
 — Sfiksował ojciec. Po pierwsze, za młodym na handlarza niewolnic, a po drugie lubiłem kole-