Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/95

gę i nie myślę mu odbierać skarbu. To cała jego własność na świecie. Niech trzyma.
 — Decidement, nie chcesz mi zrobić przysługi! — burknął generał.
 — A to ojciec chciwy.
 — Mogę sobie dogodzić.
 — I owszem. Ale ja pośredniczyć nie mogę.
 — Nie możesz? — zaburczał Glebow.
 Nie znosił oporu, ani przeszkody w swej chęci. Sapał i umilkł, coś złego obmyślając w swej tygrysiej głowie.
 Już Sewer dawno o tym epizodzie zapomniał, gdy pewnego dnia generał wezwał do siebie służbowego adjutanta.
 — Wziąć pod nadzór Platona Donatowa! — rozkazał.
 — Pod nadzór tajny?
 — Tak. Rzucić tylko prywatne o tem ostrzeżenie na Fontankę do jego siostry, hrabiny Zity.
 Oficer się skłonił i wyszedł.
 Glebow, jak pająk, sieć rozpiął i w środku niej zaczajony czekał. Trafny miał węch stary szpieg i intrygant.
 Już nazajutrz Sewer się doń zjawił, niespokojny, rozdrażniony, ale widocznie pokorny.
 — Czy to prawda, że Platon pod nadzorem? — spytał, nie umiejąc dyplomatyzować.
 — Co za Platon?
 — Donatow.
 — A tak. I to dopiero początek. Będzie z nim ile.
 — Dlaczego?