Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/96

 — To socjalista.
 — Brednie!
 — Może być. Ale takie brednie prowadzą do petropawłowskiej fortecy, albo i dalej.
 — Ojciec tego nie uczyni. Platon zabawia się dzikiemi mrzonkami, bez żadnej szkody dla istniejącego porządku rzeczy.
 — Niech się nie zabawia — zimno rzekł generał, bębniąc palcami o stół. — To będzie go drogo kosztowało.
 — Ojciec niech dla mnie to uczyni i da mu pokój. Wyjedzie zagranicę.
 Glebow przez nawisie brwi śledził obłoczki dymu z cygara.
 — Nie wyjedzie już — wycedził z satysfakcją kata.
 — Co ojciec chce za wypuszczenie Platona? — drżąc cały, spytał Sewer.
 Glebow począł pogwizdywać przez zęby i uśmiechać się złośliwie.
 — Mógłbym zażądać hrabiny Zity — wycedził — ale będę wspaniałomyślnym. Przyjmę „Kwiatek lnu“ z twych rąk.
 Sewer otarł pot ze skroni, wzdrygała się w nim reszta szlachetności.
 — To gorsze niż tamto! — zamruczał.
 — Jak sobie chcesz — odparł stary i przechodząc do innego tematu, spytał:
 — Czy będziesz dzisiaj na służbie w Gatczynie?
 — Daj mi ojciec rozkaz uwolnienia do policji — zawołał głucho Sewer.