Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/105

 — Przecie powiadasz, że takie karambole się trafiają!
 — Temu, kto z drogi swej schodzi.
 — Benedykcie, w twoje ręce się oddaję. Uczony jesteś, mędrzec. Drogi gwiazd znasz nawylot. Prowadź, mistrzu!
 — Bonifacy, spuść się na mnie.
 — Gdzież my zajedziemy tym pędem?
 — Tam, gdzie płoną te gwiazdy, co dla ziemi pogasły.
 Pod złotawą muszlą rozstępowała się przestrzeń; płynęli w wielkiej ciszy.
 — Jaki tu spokój — rzekł historyk.
 — A bo każdy swej drogi pilnuje, a wszyscy do jednego dążą.
 — I my z nimi?
 — Nie; my wychodzimy z koła.
 — Na Boga, nie zaczep się o którą!
 — Polegaj na mnie.
 Profesor Bonifacy dostrzegł teraz, że kolega miał w ręku złote koło sternicze, a oczy wytężone na szlaczek ledwie dostrzegalny, mleczno-biały, który się wił zygzakiem wśród światów złocistych w bezustannym obrocie.
 — Gdzie ziemia, kolego?
 — Daleko za nami. Mijamy Uranusa.
 — A długo będziemy tak płynęli?
 — Jesteśmy na miejscu.
 — Staniemy?
 — Broń Boże! Bytem jest ruch. Gdy staniemy, stoczymy się w przepaść.
 — Płyńmy, płyńmy!
 — Patrz teraz!
 Historyk podniósł oczy i wnet je zmrużył. Wokoło nich wirowało od świateł tęczowych i złotych, od gwiazd, od słońc, od planet. Jak pył wirowały, krzyżowały się, splatały ciała świetlane i dążyły