Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/113

 Gniada parsknęła, aż ją jakby dymem owiało a chłopak dalej prawił:
 — Potem z kolędą do pałacu przyjdziemy, do panów. Bez zawodu... będzie drugi półkwaterek. A potem na wieś skoczym pohulać!
 Śmiał się jak dziecko. Białe jego zęby z pośród posiniałych warg, oczy z pod rzęs migały radośnie, a mróz tymczasem malował się na jego twarzy białemi plamami, szczypał, jak gad za uszy, dobierał się przez złą odzież do piersi i pleców.
 Panienki umilkły. Nosy nawet pochowały, zgarbiły się, znieruchomiały. Zimno przejmowało je do kości; wicher, pomimo futerek, smalił jak ogniem. Nie widziały już ani drogi, ani okolicy; przymknęły zmęczone oczy, trzęsły się chwilami. Zdały swe losy na Daniłka i Opatrzność. Zdawało się im, że jadą strasznie długo, ale bały się wyjrzeć na świat i zgoła nie wiedziały, co się dzieje.
 Raptem sanki stanęły.
 — Co tam? — spytały, wyzierając.
 Przestraszyły się. Wicher już nie górą szedł, ale nisko, jak ostrze kosiarza i rwał mroźny śnieg, i niósł go i kręcił i siał. Zrobiło się tak ciemno, że tylko kontur stojącego Daniłka widniał, biały, jak bałwan śniegowy.
 Gdzieś z boku mgliste świeciło światełko.
 — Może panuńcie do Mendla wstąpią i pogrzeją się trochę? — zaproponował uprzejmie.
 — To jeszcze nie Gajów?
 — Gdzież? Jeszcze godzina drogi.
 — Jezus, Marja! A jakże to jechać, kiedy nic nie widać? Zostańmy tutaj do rana. Zginiemy w drodze, zbłądzimy, wilki nas opadną.
 — Uchowaj Boże! Toć ja tę drogę znam, jak ścieżkę do swojej chaty — zaprotestował parobczak. — Ja panienki, jak w biały dzień, powiozę. Dalibóg,