Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/121

 — Wcale nie! Pojedziemy do znachora: pan, Anielka i ja. Potrzebujemy porady.
 — Od czego? Choroby, leczone przez znachorów są trojakie: od wiatru, od złych oczu i od uczyny (uroku). Nie śmiem wspominać o kołtunie i jego rozgałęzieniach. Nacóż pani cierpi?
 — Nanic z tego, coś pan wymienił. Zresztą, nie jest to znachor od chorób, ale znachor od miłości.
 — Od miłości? — przeciągle zapytał i przyklękając, podał jej róże. — Miłość ma pani w mej osobie, u swoich stóp!
 — Otóż właśnie, chcę zapomocą znachora utrzymać pana u mych stóp do końca życia.
 — Panno Jadwigo, z całą chęcią, ale to się pani znudzi.
 — Bynajmniej.
 — Pani zechce się ruszyć, a ja w tej pozycji klęczącej będę zawadzał.
 — Bynajmniej.
 — Ja sam z biegiem czasu dostanę reumatyzmu, nie będę mógł wstać z klęczek.
 — Tem lepiej. Nie będzie pan wstawał.
 — A przez ten czas mej adoracji nieustannej, któż nas karmić będzie?
 — Karmić? Pan myśli o jedzeniu, kiedy mowa o miłości?
 — Niestety, ktoś o tem musi pomyśleć.
 — Ja nie chcę, żeby tym ktosiem był pan.
 — W każdym razie to znacznie skróci termin mego klęczenia.
 — Bo co?
 — Bo poumieramy z głodu.
 Wszyscy troje wybuchnęli śmiechem. Po chwili jednak narzeczona wróciła do projektu.
 — Ale ruszamy do Makara. Pan się przebierze za chłopa i zarządzi ekwipaż.
 — Mogę zatem wstać z klęczek?