Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/122

 — Może pan. Trzeba dostać u twego męża, Anielko, wóz i konie.
 — Dostać u szwagra wóz i konie — zaśmiał się pan Jan. — To się równa ósmemu cudowi świata.
 — Spróbój-no ty, Anielko!
 — Ani myślę — ruszając ramionami, odparła siostra.
 — Dostanę ja — zawołała pana Jadwiga.
 — Zdaje mi się, że to on idzie właśnie.
 Ciężkie kroki słychać było w dalszych pokojach i wnet tubalny głos huknął:
 — Anielo!
 — Jestem! — obojętnie odparła pani, nie zmieniając swej niedbałej pozy w wygodnym fotelu.
 Pan domu wszedł, szlachcic wysoki i barczysty, spotniały, czerwony jak upiór, w płóciennym kitlu i butach za kolana.
 — Pić mi się chce — rzekł. — Tyle razy cię prosiłem, żebym o tej porze miał mleko albo herbatę; a tu w domu nawet wody niema.
 — Zamiast mnie prosić, każ służbie i na lokaja krzycz w razie zapomnienia.
 — Co to lokaje! Mam na to żonę, żebym miał wygodę!
 — Mój drogi, ja ci się na sługę nie godziłam.
 Szlachcic, o ile to być mogło, stał się jeszcze czerwieńszym. Chciał coś ostrego powiedzieć, ale obejrzał się na młodą pannę i powstrzymał. Chustką otarł spalone, suche usta.
 — Et, niema co gadać! — zamruczał, wychodząc; zdaleka znowu się odezwał burkliwie: — Indyki twoje i kaczki znowu mi dziś morgę pszenicy wydeptały. Skaranie boskie!
 — Indyki równie dobrze są twoje, jak i moje — nie omieszkała odciąć pani Aniela.
 — Nieprawda! Żeby były moje, miałyby pastucha.
 — To go sobie najmij!