Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/123

 — To nie mój zarząd, ale twój!
 — Mogę ci go ustąpić z przyjemnością.
 — A i owszem! Jutro postrzelam cały drób, a dziewki rozpędzę na cztery wiatry.
 — Możesz choć na sześć.
 — Mogę? Dziękuję!
 Poszedł dalej i trzęsącemi się ze złości rękami zdjął strzelbę ze ściany. Mruczał z pasji, ustępując z placu walki na słowa.
 — I to na chrzcie nazywają Aniele, Róże, Emilki, Łucje! Jabym je nazwał... jabym je nazwał!...
 W tej chwili za jego plecami stanęła panna Jadwiga.
 — Panie Stanisławie! — zawołała.
 Obejrzał się. Trzymała w ręku talerz purpurowych malin.
 — Może to dla mnie? — spytał i uśmiechnął się.
 — Dla pana.
 — Dziękuję pani! Kurzu mam pełne płuca. Tfu, taki upał!
 Postawił strzelbę i połykał z rozkoszą jagody.
 — Ale ja mam i prośbę do pana.
 — No, no! Pewnie konia na spacer?
 — A właśnie! Ale najgorszego, fornala.
 Opowiedziała mu projekt. Już się śmiał szeroko, jowialnie, zupełnie udobruchany.
 — Jest, jest ślepa klacz z hreczką. Zaraz, zaraz, każę ją zaprząc do wozu, słomą wysłać drabiny i Jaś niech wiezie. A wie on drogę do Ługów? No, nic, ja mu ją rozpowiem.
 I śmiejąc się, poszedł, wypróżniwszy talerz z malinami. Pani Aniela tymczasem posłała lokaja po szafarkę, a pokojówkę po ochmistrzynię i narzekała na grubijaństwo męża. Co prawda, w duchu żal go jej były, że spragniony, żal było też pszenicy, ale nie może przecie pozwolić się postponować i brutalizować. Dostał za swoje!