Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/127

spojrzeli na wchodzących, a sam widocznie gospodarz, chłop już szpakowaty, spytał:
 — Wy skąd i czego, dobre ludzie?
 — My zdaleka, do Makara!
 — Bat’ku! — do kogoś niewidzialnego zawołał gospodarz. — Do was cudze ludzie przyszli.
 Nie było odpowiedzi. Wtedy któryś z młodych parobczaków powstał i na piec zajrzał.
 — Może umarł — niespokojnie rzekł i głośniej dodał: — Didu! Do was ludzie. Wstawajcie!
 Młoda panna rozglądała się ciekawie. Pierwszy raz była w chacie, a ta była jedną z najstarszych, bez komina. Dym ulatywał do pułapu i tam tworzył obłoki sino-szare. Sprzęty wyglądały fantastycznie, w głębi izby panowała bezbrzeżna ciemność.
 Z obłoków tych i głębi wynurzył się teraz starzec, biały jak gołąb, na kiju wsparty, przygarbiony, chudy. Oczy jego tylko zachowały życie i bystrość, niezgodną z laty i zgrzybiałą postawą. Podszedł do gości, przy progu na ławie spoczął, na kiju się oparł i przypatrując się badawczo, spytał:
 — Czego ode mnie chcecie, ludzie?
 Pani Aniela skłoniła mu się z uszanowaniem.
 — Zasłyszeliśmy, dziadku, że sposoby różne znacie na wszelakie biedy: więc po radę do was przyszliśmy.
 — Ja nie znam, Bóg zna! — odparł dziad.
 — A wam Bóg wiedzy udzielił, ludziom na pożytek.
 — Od Boga bieda, od Boga rada. Co wiem, to powiem. Gadajcie, mołodyco! Nie wiodą się wam dzieci? Nie lubi mąż?
 — Nie lubi — czerwieniejąc pod badawczym wzrokiem odparła.
 — Nigdy nie lubił?
 — Pierwej lubił.
 — A teraz bije ciebie?