Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/137

POŁUDNICA

 Dyszało powietrze skwarem, zamierała ziemia w ciszy lipcowego południa, do płuc z oddechem żar wpadał. Niebo nie miało kawałka chmury, powietrze nie miało drżenia najlżejszego powiewu.
 W naprędce skleconej budzie, nieopodal świeżo usypanego plantu kolei żelaznej, dwóch techników skończyło właśnie obiad, więcej niż pierwotny.
 Upal działał przygnębiająco na ich humory. Młodszy w milczeniu palił cygaro i wypróżniał jeden po drugim kieliszki konjaku; starszy pochylony nad deską, stół zastępującą, kreślił końcem noża jakieś geometryczne figury lub kolumy cyfr.
 — Drzewiecki, jak ty myślisz? Rak tutaj, czy Koziorożec? — ozwał się młodszy, ocierając spocone czoło.
 — W połączeniu z konjakiem chyba Ekwador — z lekkim uśmiechem rzekł starszy.
 — Mnie właśnie konjak ochładza! Spróbuj!
 — Dziękuję, nie aprobuję tego systemu.
 — Zaraz się spać kładę i nie wypełznę z tej nory aż koło północy.
 — To logiczniejsze.
 Wstał, włożył surdut i wziął czapkę.
 — Dobranoc zatem — dodał, kierując się ku drzwiom szałasu.
 — Wychodzisz? Dokąd?
 — Na linję. Do roboty.