Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/152

cierki. Panu pewnie strasznie głodno? Ale chwała Bogu, że już pan zdążał wstać.
 — Mówiłeś komu, że ja tu jestem?
 — Nikto nie pytał. Panże nietutejszy.
 — Nie korciło cię gadać?
 — A poco? Żeby pan, broń Boże, pomarł, toby mus był oznajmić, a jak pan żyw, to czy ja głupi pleść, policję jeszcze sobie na głowę ściągnąć?
 — Myślisz pewnie, żem rad, żeś mnie uratował?
 — Nie? — zdumiał chłop.
 — Chciałem zginąć. Rozumiesz?
 Chłop popatrzał nań długo, głową pokręcił.
 — Tak na pana coś naszło. Aaa...! Śmierć sobie pan chciał zrobić. Taki dur! Musiał pan mocno się napić, rozum stracić.
 — Nie chcę żyć. Nie będę!
 — Jak sądzono żyć, to trza, i ile sądzono. Śmierć sama przyjdzie, nie wolno z niej kpin stroić. Nie chce, to nie weźmie. A pan jeszcze kiedy mnie podziękuje, żem z wody wyciągnął. Pan młody, nie pora zgnić. Niech panu nie będzie obraźliwe moje słowo, ale u nas we wsi dwóch się powiesiło, a te dwa, to durnie były i hultaje.
 — A byli u was, we wsi, tacy, coby innego człowieka zabili?
 — Byli. Czemu nie? Każdy człowiek, jak się rozeźli, śmierć życzy drugiemu. Jeden Boga się boi, drugi sądu, a inny, jak się zapamięta, to wali w łeb i koniec.
 — To taki jak się nazywa?
 — Rozmaicie. Jak co warte, złości i bitwy.
 — A co warte?
 — Ot, za ziemię, jak sąsiad zaorał, warto bić. Złodzieja końskiego warto, za swoje, własne, jak kto weźmie.
 — A za kobietę?
 — Jakto za kobietę? Czy to ona nie żywa,