Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/153

czy zwierzę, co ze stajni, po nocy wyprowadzą? I za babę człowieka zabić, to głupi grzech. Chłopcy się czasem o dziewkę pobiją, to już znak, że dziewka gałgan, latawiec, a już za żonę, żeby się człowiek źlił na drugiego, to czysta napaść. Babę sprać, to racja, boć bez jej woli się nie dzieje. Takiego zabójstwa u nas, we wsi nie było.
 — Ale na świecie bywają.
 — Wiem. Ja po świecie bywałem. Po miastach, po kolejach, nawet w Ameryce byłem.
 — No i nie zebrałeś pieniędzy?
 — Czemu nie? Zebrało się.
 — To dlaczego jeszcze służysz?
 — Przywykłem. W chacie dosyć rąk, baba umarła, nie chcę dzieciom na karku siedzieć, taj próżnować. Z próżnowania i sytości złe dumki przychodzą. Nie bardzo ja już mocny, zdarł się człowiek w robocie tyle lat, tutaj jeszcze wystarczę.
 — Jak się pan nazywa? Czyje te błota?
 — Pan to tutaj nigdy nie bywa. We dworze komisarz rządzi. Pan za granicą żyje, mówią. Nikt jego nigdy nie widział. Polanowo, skarb się nazywa.
 — Polanowo. Toć daleko?
 — Daleko, boć to wielkie państwo; het, wszystko wokoło Polanowskie. Musi temu naszemu panu rajem być życie.
 Obcy słuchał ze zwieszoną, głową. Na dworze było już ciemno i bardzo cicho. Świerszcze cykały w łozach, czasem plusnęła ryba w toni, jak skry błyskały w trawach świetliki. Trochę jasności dawał ogień na kominie, mroki zresztą objęły chatę.
 — A pan to nawet nie przeczytał telegramy — rzekł chłop.
 — Wiem, co w niej jest...
 — To poco pan zapłacił tyle pieniędzy? Więcej półtora rubla.
 — To ci się zdaje wiele?