Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/155

 — A wtedy, na skorym razie, to pan gotów był do sądu o to mnie skarżyć.
 — I depeszę przywiozłeś, drugi ratunek. Co chcesz? Mów!
 Sięgnął, otworzył pugilares.
 — Ot, czemu pan nie wysuszył papierków? Jeszcze nie przyjmą.
 — Mniejsza! Dam ci innych prosto z banku.
 Chłop się zamyślił.
 — Dobre i pieniądze, ale mnie nie trzeba. Dzieciom dam, będą myśleć, że co schowałem, będą pytać, dokuczać, prosić. Rozejdzie się słuch po ludziach, że u Symona grosze są, jeszcze jaki gałgan w nocy, bez pory, udusi w pustce. Ot — żeby pan znał naszego pana, toby ja o coś poprosił.
 — Waszego pana znam — uśmiechnął się obcy.
 — To tak: jak go pan zobaczy, to niechby on dał kartkę do komisarza, że strażnikowi Symonowi Pytce wolno trzymać pszczoły w lesie, ile chce pni.
 — Jakto?
 Chłop się obejrzał i głos zniżył.
 — Panoczku, ja już pszczoły mam. Po lesie, ale potajemnie. Skarb nie pozwala, ale ja nie mógł wytrzymać, pięć kłód na sosny zaciągnął. Jak kto dopatrzy, zrzucą i mnie odprawią. Pan nie wie, jaka to mucha kochana!
 — Będziesz miał pozwolenie. Ale toć głupstwo. Mów więcej!
 — Jakoś nic do głowy nie przychodzi. Ot, niech pan teraz, jak odszedł, o tem nie myśli. Niech się pan raduje!
 — Popłyniesz jutro znowu z depeszą. A teraz daj mi jeść.
 Chłop sięgnął do pasa, otworzył kozik, ukroił funtowy klon razowca, postawni na stole dymiącą misę, podał drewnianą łyżkę. Obcy wraził zęby w chleb, odczuł głód i prostą pierwotną rozkosz po-