Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/174

 — W tamtym tygodniu można było do dworu płynąć. Teraz gdzie się utopić?
 — Pan Hrehorowicz w domu?
 — Kto?
 — No, dziedzic Jeziora.
 — Nie znam.
 — Jakto nie znasz? No, dokądże jedziemy?
 — Do Ozera.
 — Ozero, Jezioro przecie. Jakże się dziedzic wasz nazywa?
 — Dzieci? Jest mała Jarynka.
 — Nie dzieci, ale dziedzic, właściciel. Któż we dworze mieszka?
 — No, któżby? Ozerski pan i Zabowieżycka.
 — A jakże się pan nazywa?
 — Mnie co za dzieło, jak on się nazywa. Wiadomo — Ozerski pan. Ja jemu nie stanę mówić Iwan czy Kuźma.
 — Ale on Polak?
 — Wiadomo, jak pan to i Polak, lach.
 — A ruskich panów tu niema?
 — Nie, jak ruski to barin, albo generał.
 — A wy sami ruski?
 — Ja tutejszy, z Teremnego, tam za rzeką.
 — Nie macie gruntu?
 — Jakto? Mam pół nadziału.
 — To dlaczego służycie we dworze?
 — Dużo bydła jest, to ojciec do dworu mnie dał, żeby dostać szmat łąki, na siano.
 — To u was nie brak chleba?
 — Kto słaby, albo hultaj, albo pijanica, temu brak
 — A buntów tu u was nie było?
 — A chodzili chłopy tamtej zimy. Pokręcili się trochę, jak durne, u nas nie byli.
 — Czegóż chcieli?
 — Kto ich wie? Gadali, że trzeba zabastówkę robić, dwory od panów odebrać.