Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/177

wych oczkach bystrość i figlarność a w zadartym nosku wrodzoną impertynencję i śmiałość. Wyrośnięta i chuda, miała niepomiernie długie ręce i nogi opalone wichrem na bronz i podrapane.
 Weszła w podskokach i przypadła do stołu, ostentacyjnie nie patrząc na gościa.
 — Przywitaj się — rzekła matka.
 Dziewczynka, siedząc, zaszurgała nogami po podłodze i kiwnęła głową. Ukłonił się jej Grzegorzewski i dostrzegł w oczach tajony śmiech i drwinę. Zubowiczowa zerwała się z miejsca.
 — Pan mi wybaczy. Krowy przyszły, muszę iść do obory. Irenko, usłużysz panu i zabawisz, aż wrócę.
 Zostali sami, naprzeciw siebie, obserwując się nieznacznie. On szukał tematu do rozmowy, podrażniony drwiącemi błyskami oczu dziecka.
 — Panna Irenka ma lalki? — spytał wreszcie.
 — Bo co? Pan się chce niemi bawić? — odparła.
 — Właśnie. Będziemy się razem bawić.
 — To niech pan sobie sam zrobi. U mnie niema.
 I prychnęła śmiechem.
 — A w cóż się panna Irenka bawi?
 — Mnie niema kiedy się bawić. Jam mam co robić.
 — A cóż panna Irenka robi?
 — Mam swoje gospodarstwo na wyspie.
 — A gdzież to?
 — Niech pan znajdzie, kiedy ciekawy.
 — Taka panna Irenka niegościnna.
 — A pan długo u nas będzie?
 — Długo, może parę tygodni. A panna Irenka tu już dawno?
 — Od zawsze. Ja tutejsza.
 — A panna Irenka książki czyta?
 — Zimą wuj każe, a jakże. Zimą niema gdzie uciec.