Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/18

 Paweł Żużel popatrzył nań. Radość przemknęła mu po twarzy, wszedł śmiało do kuźni.
 — Majster, może mnie podkujecie? — zawołał.
 — U mnie osłów nie kują — odburknął kowal, nie oglądając się.
 — A prawda, bo i wy nie kuci — zaśmiał się Paweł.
 Rzemieślnik spojrzał zagniewany.
 — Guza szukacie? — krzyknął gromko.
 — Ja guzów nie biorę, ale daję!
 — No popróbujcie!
 Kowal młot rzucił, zwrócił się frontem do obcego, zmierzył go wzrokiem i aż skoczył, nagle otrzeźwiony.
 — Paweł! — wrzasnął — Nasz Paweł! Skądeś, kolego, bracie? Z grobu? Gwałtu! On sam!
 Porwał Żużla w ramiona i ściskał tańcząc po kuźni na podziw piegowatego pomocnika.
 — A ja!... Poznałeś? Bóg dał choć jedną starą twarz!
 — Skądeś? — powtarzał kowal radośnie. — A wiesz ty, żem trzy msze fundował za twą duszę? Mówili, żeś zmarł...
 — Taki, jak ja, nie ginie. Wczoraj wróciłem. A ty co tu robisz w tej kuźnicy? Kupiłeś?
 — Djabła tam kupiłem! Dostałem darmo z żoną w dodatku.
 — Co? Oczepiłeś świętą Helenkę?
 — Albo co? Myślisz, że ja byle co? Jestem całą gębą majster Hipolit Alchan, mąż żonie, ojciec dzieciom.
 — Jakto? I dzieci masz?
 — Jeszcze nie mam, ale święta Helenka i tę łaskę u Boga wymodli. Kobieta, bracie, jak chodzący ołtarz!
 — Toż wiem! Zwali my ją Kantyczką. Wybrała sobie męża... no, no! Zdeptał czart siedem par butów, nim taką parę dobrał. Skończenie świata! A coś z gospodarką zrobił?