Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/190

zał. Szedł, niosąc na plecach ociekający wodą worek, a sam był po pas obłocony. Podszedł do pana i rozpoczęli długą rozmowę na migi, popierane mruczeniem i gardłowemi okrzykami. Musieli się doskonale porozumieć, bo chłop zwrócił się do Grzegorzewskiego, pocałował go w rękę i długo coś gestami opowiadał, co mu Hrehorowicz wyłożył:
 — Co rano przyjdzie do ciebie pod okno i zaprowadzi do Irenki, obwiezie cię też czółnem po wszystkich wodach i zapozna z rybołóstwem, jeśli cię to będzie zajmowało. On życie swe na tem spędza.
 — Służy u ciebie?
 — To znajda. Wychowała go moja matka i odziedziczyłem razem z Ozerem. No, wracajmy, siostra czeka z kolacją.
 W jadalni, gdy zasiedli do posiłku, miejsce Irenki pozostało niezajęte. Gdy o nią spytał Grzegorzewski, Zubowiczowa odparła najspokojniej:
 — W lamusie zamknęłam za karę.
 — Na całą noc? — nieśmiało zaprotestował gospodarz. — Noce jeszcze zimne, żeby nie dostała febry.
 — Wczorajszą spędziła na czółnie. Wykradła się z rybakami na «poswity». Na wodzie jeszcze zimniej. Dziś przykazałam pilnować kartofli, to urządziła tę awanturę z pławicą, a tymczasem dwa pługi i morgi nie posadzili.
 — Wicek ofiarowuje się ją uczyć.
 — Pan? Boże mój! Dziękuję z całej duszy, ale nic z tego nie będzie. Już nie mam czasu jej pilnować, tyle roboty.
 — Popróbuję, ale na początek niech jej pani dziś karę daruje i z więzienia uwolni.
 — Niech mi siostra da klucz od lamusa — dołączył swój głos Hrehorowicz.
 — A wypuść, jak już tak chcecie, ale nie wygracie na tem nic.
 Gdy Hrehorowicz wyszedł, rzekła, stękając: