Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/192

 Tupot bosych stóp dziewczynki, potem długie milczenie. Grzegorzewski myślał, że i starsi odeszli, gdy nagle ozwał się Hrehorowicz:
 — To jutro i podatki trzeba zapłacić i Kaziowi wysłać. Czy siostrze wystarczy?
 — Wezmę od Oszera na mąkę, kartofli zostanie od nasienia.
 — Ja wziąłem w kasie herburtowskiej sto rubli na moją robotę.
 — To będzie.
 Znów milczenie.
 — Nie zagabywał ciebie rządca o sprzedaż Ozera? — spytała Zubowiczowa.
 — Owszem. W każdej chwili kupią. Teraz wolno.
 — Ziemia idzie w cenę. Cóż powiedziałeś?
 — Że pomyślę. Dają po pięćdziesiąt rubli za dziesięcinę.
 — To byłoby dziewięćdziesiąt tysięcy rubli jak lodu.
 — No, nie: banku jest dwadzieścia a pięć Szustowskiego. Zawszeby na czysto zostało ze sześćdziesiąt.
 — Kawał grosza. Żeby na pięć procent ulokować, byłoby trzy tysiące rocznie. A i kupić co za to można.
 — Nie kupiłbym nic, nigdzie.
 — No, tobyś na tę posadę poszedł w Smoleńsku. To lepiej, jak majątek, albo jak twoja robota. Do szczętu nogi stracisz za kilka lat, chodząc po tych bagnach.
 — W Smoleńsku, to już bocianów niema.
 — Jabym do Wilna się wyniosła. Z Kontrymową do spółki hotel byśmy prowadziły. Tybyś się wreszcie ożenił.
 — Ii... Mnie tu z siostrą dobrze.
 — Tak się gada, ale wreszcie zabiorą ci pannę.
 — Jak wola Boża.