Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/194

czowski szlachcic Hołota, co to dał za córeczką grzybów wianuszek, wjunów garnuszek i łachę błota.
 — Tak to i jest — potwierdził spokojnie gospodarz.
 — Słyszałem wczoraj niechcący twoją rozmowę z siostrą. Więc ci za ten piasek i wodę chcą zapłacić 90.000 rubli?
 — Piasku to jest niewiele, trzy ćwierci. Ozera to sianożęcie. Jak woda spadnie, wszędzie koszą. Jak grudniowy ukaz skasowano, to Herburt gotów kupić, a mnie wolno sprzedać.
 — Co to jest grudniowy ukaz?
 — A to nie wolno było sprzedać, tylko ruskiemu.
 — Aha, to ty wtedy nie chciałeś. No i słusznie. To ci się chwali. Ale teraz sprzedasz, zrobisz doskonały interes.
 — A pewnie.
 — Za te pieniądze kupisz folwark w Królestwie wśród swoich.
 — A pewnie. Można. Teraz niema musu. I ty mówisz: sprzedaj.
 — Przecie to arytmetyka.
 — Jak arytmetyka, to arytmetyka. A i jak ty mówisz, to musi być racja. Ty z Korony, do endecji należysz, politykę rozumiesz.
 — Ja i sam inaczej rozumiem, jak przed rewolucją. Rewolucja dużo fałszu odkryła, dużo oświetliła, co nam było ciemne.
 — Tak ty na serjo mówisz? Mogę ja sprzedać Ozero?
 Było coś w tonie, co zastanowiło Grzegorzewskiego, aż spojrzał na dawnego kolegę, ale twarz to była zamknięta i nieczytelna.
 — Jabym tu nie wytrzymał w tej dziczy, z tym cudzym ludem, bełkoczącym jakimś cudacznym idjomem, w tej pustce, bez cywilizacji, bez gazety, wymiany zdania, ruchu, idei — no i w niedostatku pra-