Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/20

 — Spoję cię czystym arakiem palonym.
 — Nie chcę, arak mi zbrzydł. Tfu! Ot lepiej pomożesz mi w potrzebie. Słowo?
 — Słowo. Ja ci zawsze pomagałem.
 — No, to dobrze. Mam ci robotę, ale jaką! Radbym ja tam być na twojem miejscu!
 — A gdzie?
 — Na jeziorze, u Szymona.
 — To stary żyje jeszcze?
 — Oho! I nas przeżyje! A jaką ma córkę!
 Oczy kowala zabłysnęły jak kocie. Mlasnął językiem.
 — Z tego patyka, czarnego jak sadza, wyrosła dziewczyna? — dziwił się Żużel.
 — Cud, mówię ci, skończone ladaco! Gwałtu! W moim kominie niema takiego żaru jak w jej oczach!
 — Aha — rzekł Paweł przeciągle — tom ją widział wczoraj u furtki. Aha!...
 Kowal skrzywił się udając dyskrecję.
 — Bardzo się lubią z Helenką — rzekł niby naiwnie.
 — To się wie — parsknął śmiechem Żużel. — Nawet widziałem, jak się żegnała pod furtką... z Helenką.
 — Frant z ciebie! — śmiał się Alchan cynicznie. — A wszystko dopatrzysz! Kupiłbyś ją na wagę złota.
 — Dziewczynę? Ja? Toś chyba zapomniał, co ja jestem. U Szymona roboty poszukam, a córkę tobie zostawiam...
 — I pomożesz czasem, bo stary jej pilnuje jak skarbu.
 — Dobrze wczoraj upilnował Adrychter! Jak ryby swojej niegdyś przede mną. Pamiętasz?
 — Oj, oj! To pójdziesz na jezioro?
 — Pójdę, choć nie wiem, czy mnie zechce. Do zobaczyska, Hipek.
 — Do zobaczyska! A wstąp wieczorem!