Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/200

spał. Oswoił się z łodzią, z wiosłem, zainteresował rybołówstwem, nauczył się porozumiewać z Mikitą, poznał tonie i cieszył się dobrym połowem. Zresztą dom dzień cały był pusty, bo Zubowiczowa od świtu pilnowała serów i sadzenia kartofli a czasem nawet obiad wożono jej na dalsze pola za rzekę.
 Upłynął tak tydzień, gdy pewnego ranka ujrzał Grzegorzewski Sachara, furmana, smarującego wózek dobrze sobie znany.
 — Jedziecie na kolej? — spytał.
 — Ni, do przeprawy. Woroński pan do rzeki swojemi kuńmi przyjedzie.
 — To pan Hryncewicz?
 Sachar ramionami ruszył.
 — Może on i Hryncewicz, z Woronek pan.
 Przychodząca na lekcję Irenka wmieszała się do rozmowy.
 — Pan Hryncewicz ma fuzję, co się łamie, a potem sama strzela i ma psa czarnego, co z wody kaczki aportuje.
 — Nu, ja mówię, z Woronek pan — powtórzył Sachar, wyprowadzając konie ze stajni.
 Irenka była na lekcji specjalnie roztargniona i ciągle patrzała w okno.
 — Czy Irenka wybiera się też na kaczki?
 — Pewnie, że wujby mnie wziął, ale mama nie puści. Pan Hryncewicz obiecał mi szczenię od tego czarnego psa, bo to jest suczka i nazywa się Fita. A pan pojedzie z panami?
 — Pojadę.
 — A ja więcej kaczek potrafię złapać, niż panowie zastrzelą.
 — W jaki sposób?
 — Włas pobiegł na wieś. Jak dostanie harbuza, to jutro pójdziemy. Ja harbuza mam, suchy, od jesieni go chowam.
 — A cóż ma harbuz do kaczek?