Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/207

 — Zdaje mi się, żeś mi pod kwiatkiem oddał durnia.
 — Tobie łopatą w głowę kłaść nie trza.
 — Dziękuję ci! Ale pan istotnie umilkł, panie Grzegorzewski. Znudziła pana ta nasza tutejsza polityka.
 — O nie. Przez te dni dziesięć wielem się nauczył. Jak my mało wiemy, jak my nic nie znamy, jak my ciasno patrzymy, a chcemy rządzić i kierować.
 — Nie byłoby was, nie byłoby nas! — rzekł Hrehorowicz.
 — Boję się, że i naodwrót. I w naszych warunkach wątpię, czybyśmy tak wytrzymali od Batorego.
 — Jakto od Batorego?
 — A to Semen Hrehorowicz z Ozera dwóch pachołków pieszych i jednego jezdnego do litewskich Batorego pułków dawał.
 — Hryncewicz Denys z Woronek od królowej Bony nadanie ma. Kęs czasu, panie...
 — Otóż to i jest. A kto mi to mówi, że ja cudzy, to łże — warknął Hrehorowicz.
 — To powiedzże po ludzku, że to Jezioro i żeś Polak! — zaśmiał Grzegorzewski.
 — Co mnie mówić, kiedy mnie Batory król świadek — ze spokojnym uporem Hrehorowicz odparł.