Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/210

 Robić umiał. To wnet ocenił majster od pierwszego ruchu, gdy zaczął przycięte deski czyścić do hebla. Obadwa stanęli do warsztatów, majstrowa do prania, piesek skręcił się wkółko na sofie i usnął. W suterenie słychać tylko było głos narzędzi i drzewa.
 Robili już godzinę, gdy drzwi skrzypnęły. Kaktus podniósł swój alarm najprzeraźliwszym dyszkantem, i wszedł człek niemłody, siwy, zgarbiony i bez słowa począł zdejmować palto.
 — Niedługo od południa będziesz zaczynał — mruknął Radyński.
 — Albo mi to źle leżeć? Przecie zrobili po to rewolucję, żebyśmy zostali burżujami. Smakuje mi. Tyle miejsca mam teraz w swoim lokalu i tak cicho. Spać można.
 — Jużeś się wstawił, widzę!
 — Jeszczem nie sprawił do lamp spirytusowych brenerów, to chlam spirytus, a nie palę.
 — No, zaczynaj, zamiast gadać! — ozwała się Radyńska,
 Stary wziął trzcinę, krzesło i zaczął je wyplatać, ale nie mógł długo milczeć.
 — A co, widzę, Szolla nie znalazłeś — rzekł do Radyńskiego, który mu szwagrem był.
 — A nie. Przysłał mi tego pana znajomego.
 — To żyje Szoll? Patrzajcie! Gadali, że zabity.
 — Był z tym panem Franciszkiem na fabryce w Łodzi, a teraz gdzieś na kolei robi.
 — Że to się nie pokazał sam?
 — Może u Duchasa był?
 — Nie. Widziałem onegdaj starego, toby chłopca wspomniał. Ale to w Łodzi zła akademja, kiedy i Szoll zepsiał.
 — Łódź, wiadomo, podłe gniazdo chamskie! — rzekła Radyńska,
 — A czemuż chamskie? — odezwał się Nie-