Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/212

 — A jaka pamiętliwa. Półtora roku, a nie zapomniała Szolla.
 — Państwo dzieci swoich nie mają? — spytał Niekrasz.
 — Były, ale poszły! Czworo, piechotą na Bródno — rzekł Radyński.
 — Nie obrażaj Pana Boga, Stefan! — upomniała żona.
 — A ot i on przez okno zaziera! — rzekł wyplatacz.
 Podnieśli wszyscy mimowoli oczy, bo cień przesłonił szybę. Stary człek z długą, siwą brodą zaglądał w okienko, a gdy Radyński chciał je otworzyć, ruchem wskazał, że idzie do nich, i po chwili wszedł do izby.
 — Niech będzie pochwalony! — pozdrowił.
 — Na wieki! — odpowiedzieli, z wyjątkiem Niekrasza.
 Stary usiadł na krzesełku i rzekł:
 — Cóż tu u państwa słychać? Przechodziłem, myślę, wstąpię!
 — At, co słychać? Na forant robię, żeby heble nie rdzewiały. Sprzedałem szafy, to zrobię parę komód.
 — A ten pan dziś się zgłosił z rekomendacji Szolla. Wiecie, ojcze, że nie żadna bieda go spotkała, ale gdzieś przy kolei robi? — dorzuciła Radyńska.
 Stary popatrzał bystro z pod krzaczastych brwi na czeladnika.
 — A pan skąd wie?
 — Z Łodzi razem wyjechaliśmy. On do Białegostoku śpieszył, tu mi adres dał.
 — Nie wstąpił. No, no. Mnie mówili, że pokutuje za innych w więzieniu.
 Niekrasz ramionami ruszył i heblował pilnie. Stary, oczu z niego nie spuszczając, rzekł po chwili:
 — Bo to i natura u niego taka, żeby się tyle