Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/213

czasu nie odezwał do swoich. Ale, jak pan z nim jechał, to wierzyć trzeba.
 — Dobrze, że go robactwo w turmie nie żre — mruknął wyplatacz.
 — Masz robotę, Adolf. Lżej ci? — rzekł stary.
 — Hale, ma szkło! — warknęła siostra.
 Wyplatacz nisko głowę spuścił i milczał. Czuł na sobie przejmujący wzrok starego i po chwili podniósł oczy zaczerwienione, mgławe, posępne. Nic sobie nie rzekli słowem.
 — Zuzia w ochronie? — spytał stary Radyńskiej.
 — Codzień posyłam, a jakże.
 — A ja tu parę groszy przyniosłem dla Wilgockiej. Jedni państwo mi dali.
 Wyjął w szmatkę związane i podał majstrowej.
 — A, przyjdzie wieczorem, to oddam.
 Kaktus, jak tylko stary wszedł, skoczył mu na kolana, skomląc radośnie, łasił się, a potem do snu się ulokował pod jego głaszczącą ręką. Teraz go stary na rękach przeniósł na kanapkę i począł się żegnać.
 — Przyjdziesz wieczorem? — rzekł do Adolfa.
 A od progu jeszcze się na Niekrasza obejrzał i dodał:
 — A kiedy pan Szolla kolega, to musi być porządny człowiek. Bez chleba pan już między nami nie będzie.
 Po jego wyjściu długie panowało milczenie.
 — Kto to taki? — spytał wreszcie Niekrasz.
 — Duchas, tokarz z Leszna. Szoll nie mówił panu o nim?
 — Mówił, jakże!
 — Ile dał dla Wilgockiej? — spytał Radyński.
 — Jedenaście złotych. Gada to o jakichś państwach, a pewnie swoje dał.
 — To się rozumie. Ma stary grosz.