Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/234

niosła na ramieniu, gliniany, biały. Pozdrowił ją Jasiek, odrzekła cichutko i tak szli w pole.
 — Wino masz w dzbanie, dziewczyno? — pyta.
 — Wino.
 — Z oberży?
 — Nie, z onych ros polnych.
 — Rosa woda, nie wino.
 — Zaś kosztowałeś z mego dzbanka?
 — Radbym może. Daj!
 — Zapłacisz?
 — Takaś handlarka? Jak Kaśka z gospody?
 — Nie wiem, kto Kaśka.
 — A co ci dać za twe wino?
 — Pierścień kowany!
 Skoczył Jasiek, za piersi chwycił.
 — A ty skąd wiesz, że go mam?
 — Toć widzę, świeci się jak gwiazda.
 — A tyć kto?
 — Stolarzów Zośka.
 Stanął Jasiek jak wryty z podziwu, obejrzał się, czy go ojciec nie widzi na tych zakazanych zalotach. Ale na drodze, jeszcze daleko, na kamieniu, tylko stryj siedział, fajkę kopcił.
 Więc się uspokoił i mówi ciekawie:
 — Tyś śpiewaczka i baśniarka, u ciebie zimują skowronki, kądziele z nici słonecznych czynisz? Jako je tkasz?
 — Daj pierścień, pieśni posłyszysz, na Gody ci ptaszki zaśpiewają, a co wytkam, w to cię przyoblekę. Daj pierścień!
 — Gdzie twa doma?
 — Tam.
 — Buda ci jest, nie dom. A co tam wokoło bieleje? Sad?
 — Sad. Cały rok kwitnie.
 — Jabłka dawa?
 — Nie; u nas w sadzie ino ciernie.