Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/238

goście na biesiadę, postawimy się pięknie. Doma wygodnie, ciepło, nie trzeba nic robić.
 Ale Jasiek w owe mgły patrzy, coś w nich nasłuchuje. I raptem od bramy zawrócił, wstrząsnął się i jak stał, w parciankach i bosy, tak na drogę zawrócił, a co wspomni Poli obiecanki, tak jeszcze kroku podwaja.
 Do dom, do dom, byle nie zatrzymali, byle pierścienia wójtom nie zostawić, za to sadło, co mu w tej gościnie narosło.
 Aż patrzy, jak zwykle stryj z fajką u zawrotu siedzi. Ucieszył mu się Jasiek.
 — Stryjku! Bym tam był został, zakłuliby mnie na mięsopust, jak wieprzaka. Jużbym się nie ruchał.
 A stary głowę zadarł i coś w chmurach upatruje.
 — Co tam wyglądacie, stryjku?
 — Na wyraj jako ciągną ptaki. Widzisz?
 Popatrzał Jasiek jako sznur żórawi wicher piersiami pruł i hejnał siły i woli grał, a potem spojrzał na ziemię het, ku dąbrowom i zobaczył biel kwietną około stolarzowej budy.
 — Taki im naprawdę cierń mai się rok cały? — zdumiał. — Dziw, że w nędzy są ludzie pracowite.
 — Widziałeś je żebrzące?
 — Nie.
 — Kradnące, włóczące się po nocach?
 — Nie.
 — Pod ławą w gospodzie razem z nimi leżałeś?
 — Nie.
 — To snać bogactwo mają, nie nędzę.
 — Stryju, bym ja zaś do nich wstąpił? Spróbował?
 Spojrzał po nim stryj.
 — Koszula ci z potu do ciała przysechła, a ślepia ci się śmieją. W sam raz masz dla nich liberję. Wino ci zbrzydło, tany ci zbrzydły, szperka ci zbrzydła, dukaty ci liczyć zbrzydło. Spróbuj potu i pieśni! Byś