Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/240

 Objęła go ramiony, do piersi tuli, a Jasiek do rąk jej przypadł i rzecze nieśmiało:
 — Matuś, nie śmiałem długo przyjść do was, bom się bojał.
 — Czego, Jasieńku?
 — Że mnie poznać nie zechcecie ni żywego, ni martwego.
 — Dlaczego, synku?
 — Boście mi odchodzącemu zapowiedzieli. Na swoje odchodzącemu, po dolę. Pomnicie? Rzekliście: wróć mi bez szatek i bez grosza, chory i kaleka, ino mi wróć z pierścieniem. A ot ja matuś, już nie mam pierścienia.
 — Komuś go dał, synku? Czyjżeś teraz do śmierci i po śmierci?
 — Zośce stolarzówniem go dał, ślubując, dolę biorąc.
 Podumała matka, popatrzała w niebo, popatrzała na synowską głowę, cości poszeptała, by pacierz.
 — Nie leżał ten pierścień w kramie na rynku i nie sądzono mu tam leżeć. Nie za pieniądze był kupiony, nie za pieniądze go dałeś. Pójdź, synku, na przyzbie, w miesiączku usiądź, powiadaj mi robotę swoją, dolę swoją i powiadaj mi ścieżkę, co do ciebie wiedzie, bym do was trafić mogła — w gościnę!...