Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/242

 Szedł i szedł ścieżką pobok gościńca, zamyślony, patrząc pod nogi. Napędził go wóz z workami. Chłop szedł w piachu, żeby ulżyć koniowi.
 — To ty, Antoni? Nie poznałem zdala. Myślę, jakiś cudzy włóczęga. Toś już ze szpitala wrócił?
 — A onegdaj.
 — Nowiny we młynie zastałeś — zaśmiał się chłop.
 — Aha! Kobiecie bez mężczyzny nijak żyć.
 — Teraz sobie tęgiego dobrała. Nie bardzo się tobą ucieszyli — na zimę.
 — No, wiadomo. Robić nie mogę! Do czego się wezmę, to za chwilę z rąk leci, a w oczach świat się kręci. Musiałbym leżeć i żreć tylko z miesiąc. Nie można tak, rozumie się.
 — To co myślisz robić? Starcować idziesz?
 — Niedaleko zawędruję. Noga przecie krzywo się zrosła i do chodzenia się nie zdała.
 — No, to chyba nie przebędziesz zimy.
 — Pewnie, że nie.
 — Młynarka powinna ci była zapłacić. Tyle lat przebyłeś.
 — A kiedy słowa nie rzekła.
 — Głupiś! Albo jest taki, coby z dobrej woli dał? Na sąd podaj!
 — Nie chce się. Tyle lat karmiła, opierała, oszywała. Wstydno mi.
 — A toć za jej pierwszego w ostrogu odsiedziałeś. Dała ci co za to?
 — Nie. Mało strachu było i kosztu, a takoż nieborak zmarł, a w tej bitwie tom też tłukł.
 — Ale zagon przecie oni utrzymali.
 — Jużci, bo ichny był.
 — No, jak ci oni takie dobrodzieje, to ci nie bieda.
 Piasek się skończył, więc chłop na furę siadł i ruszył żywiej i na pustej drodze został tylko wolno