Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/252

 W piecu się paliło. Usiedli na ławie, wprost ognia. Antoni popatrzał po śpiących.
 — Nieboractwo! Tak to śpi, ufne sobie, ani się troska, ni trwoży — szepnął do siebie.
 Wzrok jego przeszedł na ściany, na półkę, z której wyzierały różne narzędzia.
 — Gospodarz majster był?
 — Na ciesielce się znał, wszelki sprzęt narządził, bednarkę umiał.
 — Wiadomo, gospodarska rzecz. I my do młyna nigdy majstra nie prosili.
 — Spocznij na ławie, synku. Zmachałeś się. Daj ci, Boże, zdrowie, żeś tu przyszedł.
 Antoniego istotnie ogarnęło zmęczenie i senność.
 — Spocznijcie i wy — rzekł do dziada.
 — Jeszcze muszę iść do ludzi. Jeszcze dla nich się postarać o dalsze poratowanie. Zostaniesz tu, aż ja wrócę?
 — A jakżebym od takiej biedy odszedł?
 — Śpią teraz. Zaśnij i ty. Wrócę do ciebie, a tymczasem tyś im Boża opieka. Nie opuść ich!
 — Nie turbujcie się. Idźcie w spokoju. Na tyle mocy mam, żeby im poratowanie dać.
 Coraz większa morzyła go senność. Wyciągnął się na ławie i potem poplątało mu się w głowie. Raz mu się potem przypominało, że dziad wyszedł, gdy jeszcze oczy miał otwarte, to znowu roiło mu się, że usiadł obok niego na ławie, dobył paciorki z torby i pacierze odmawiał. A pacierze te jakieś nieznane mu były i choć Antoni pilnie się im przysłuchiwał, nie wszystko spamiętał i zrozumiał, choć wtedy słowo w słowo za dziadem powtarzał. Powtarzał i czyniło mu się mocno i wesoło we środku. Tak mocno, jakby mu z żelaza były ramiona a krzyże, a tak wesoło, jakby przyszedł do domu własnego i przyjęła go rodzona familja. A potem z tej lubości ogarnęły go łzy, posilne, jak rosa, i już zupełnie zasnął.